Gemakzucht?
‘Zomer en winter zullen elkaar blijven afwisselen’…
Deze zin uit m’n bijbel komt opeens binnen. Wat een geruststelling. Niet alleen omdat ik best groot liefhebber ben van onze afwisselende seizoenen hier op dit stukje van de aarde, maar ook omdat we met z’n allen de boel flink ontregeld hebben.
Klimaatverandering en steeds extremere records en ecologische rampen,… het is deel van ons leven geworden. En dat kan een machteloos gevoel geven. Grote groepen jongeren zijn depressief omdat ze zich afvragen hoe het ooit verder moet met deze aarde.
En dan lees ik opeens in m’n Bijbeltje zo’n oude belofte aan Noach, na de grootste ‘natuurramp’ ooit. Dat er een God is die trouw blijft aan Zijn schepping.
Zou dat kunnen? Dat in alle wetenschappelijke modellen en realistische verwachtingen dat oude Godsgeloof toch nog relevant is? Ook dus als het gaat om hoop?
Het geloof niet alleen als aansporing om verantwoord te leven en ethisch juiste keuzes te maken (hoe groot is jouw voetafdruk?), maar óók als bron van kracht? Een toekomstverwachting die méér ziet dan alleen wat voor ogen is en wat we zelf aangericht hebben?
Er is een God die het niet uit handen loopt. Dat is een rotsvaste overtuiging in de Bijbel. En de Zoon van die God zegt ook nog eens: ‘Mij is gegeven, alle macht in hemel en op aarde’. Wind en regen gehoorzamen Hem, zo zagen Zijn vrienden al vol ontzag.
Wie déze Man volgt is denk ik geen wanhopige klimaat-pessimist. Maar die doet wat zijn of haar hand vindt om te doen – en leeft met vallen en opstaan als burger van een Rijk wat dwars door ‘weeën’ heen baan breekt. En waarin ruimte is voor állen.
Mens en dier…